Үткән еллар хатирәсе

1941 елның августында Балык Бистәсендә ир-атларны сугышка озаттылар. Янгын бүлеге янына фронтка китүчеләр һәм аларны озатучылар җыелды. Әти бер кулына мине тоткан, икенче кулы белән әнине кочаклаган. Без дә әтигә сыендык. Аның бер аягын 12 яшьлек олы абыем Саша, икенче аягын 5 яшьлек энем Анатолий кочаклады. Аерылышу газабын барыбыз да сизенә идек. Шул чагында: "Саубуллашыгыз да, сафка тезелегез!» дигән команда яңгырады. Мин нәрсәдер аңлагандай кычкырып җибәрдем, нәни кулларым белән әтине тагын да кысып кочакладым. Әти мине үпте, түзмәде елап җибәрде һәм мине әнигә бирде дә сафка йөгерде. Әни дә мине кочаклап елады. Шуннан соң әтиемә мине кулына алырга рөхсәт иттеләр, ул мине пристаньга хәтле алып барды. Авыр көн иде бу, китүчеләрнең дә, озатырга килүчеләрнең дә күзләрендә яшь, барысы да елый-елый саубуллаша. 
Фронтка китүче ир-атлар сафка тезелеп, урамнан Кама ярына таба пристаньга киттеләр. Аларны инде анда пароход көтә иде. Команда бирелүгә алар пароходка үтә башладылар. Аннан пароход әкрен генә пристаньнан ераклаша башлады. Барысы да елыйлар, кул болгыйлар, нидер әйтеп кычкыралар. Пароходны тәмам күздән югалганчы озатып, яр буенда басып тордык. 
1942 елның гыйнварында безгә әтинең үлеме турында кара кайгылы хәбәр килде - “Ленинград өлкәсенең Валдай шәһәре янында җирләнгән". Боларның барысын да миңа әни сөйләде, мин аның әйткәннәрен гомерем буена истә калдырдым. Әни бик игелекле, әйбәт, хезмәт сөючән кеше булды, безне, балаларны бик яратты. Ә мин әти сүзен беркайчан да әйтә алмыйча үстем.